می گویند میز شادی جهان ۴ پایه دارد:

دو تاشو “مولانا”به ما نشون داده .
دو تاشو “حافظ”...
دوتایی که مولانا معرفی کرده :
“ مرنج ” و “ مرنجان ”
هرگز از ظلم یا بدخلقی و بدرفتاری مردم نرنجید؛
با صبوری با دیگران و نزدیکانتان برخورد کنید...
و مانند باران باشید که پلیدیها را می شوید و دوباره به آسمان می رود پاک می شود و به زمین برمی گردد،
شما هم درددل دیگران را گوش کنید...
تلخی ها،
زخم زبان ها،
بی محبتی ها...
و حق ناشناسی ها...
را تحمل کنید و آرامش تان را از خداوند بخواهید.

و حافظ گفته :
“ بنوشان “ و” نوش کن “
ای نور چشم من سخنی هست گوش کن
چون ساغرت پر است بنوشان و نوش کن

هر نعمتی که خدا به شما داده...
از مال یا سلامتی،
از معرفت و آگاهی ...
با دیگران تقسیم کنید و دیگران را در این لذت سهیم کنید؛
چون همه اینها امانتی ست که به ما داده شده؛
و باید این امانت و هدیه های الهی را،
با دیگران تقسیم کنیم ...
و لذت واقعی در همین چیزهاست...

آنقدر در مالك شدن هم غرق نشويم كه حسرت لذت با هم بودن به دلمان بماند.

همه ما آزاد آفريده شده ايم و در اين لحظات گذرانيم.
چنان از كنار هم بودن لذت ببريم و لحظات با هم بودن را رويايی بسازيم گويی فرصت كوتاهی در اختيارمان هست كه بايد از آن نهايت استفاده را ببريم.
همه اينكه آينده چه خواهد شد در اختيار ما نيست،
فقط بخشی از آينده را می توانيم بسازيم كه هر زمان به هم فكر می كنيم شور عشق را درتمام وجودمان حس كنيم انگار كه زندگی دوباره به ما داده شده و اين ربطی به اين ندارد كه آيا در آن زمان در كنار هم هستيم يا نه.

بهت یک نصیحت می‌کنم، شایدم یک وصیت؛
روزشماری نکن. حتی اگر فکر می‌کنی در مهلکه افتاده‌ای روزشماری نکن! حالا هم لحظه شماری نکن! شب نمی‌تواند تمام نشود. طبیعت شب آن است که برود رو به صبح. نمی‌تواند یک جا بماند. مجبور است بگذرد.

اما وقتی تو ذهنت را اسیر گذر لحظه‌ها کنی، خودت گذر لحظه‌ها را سنگین و سنگین‌تر می‌کنی؛ بگذار شب هم راه خودش را برود.