«گویندگی» به ویژه با ورود به عصر پادکست‌ها، رادیوهای اینترنتی، کانال‌های تلگرامی و... کاری است که عده‌ی زیادی به انجام آن علاقه‌مندند.

لازمه‌ی این کار، به طور عمده داشتن چهار چیز است:

- صدای دلنشین
- حنجره‌ی قوی
- سوادِ خوانش
- شناختِ لحن درست

که به جز اولی (آن‌هم نه صد در صد) بقیه کاملاً اکتسابی و آموختنی و تمرین‌کردنی‌اند.
عوامل دیگری مانند حضور ذهن (به ویژه در برنامه‌های زنده)، شناخت تئوری موسیقی (بله! این موضوع فقط مختص خواننده‌ها نیست) و... نیز در این امر مؤثرند که سپس‌تر به آن‌ها خواهیم پرداخت.

(توضیح لازم: موارد زیر بیشتر گردآوری و ویرایش است تا تألیف)

تمرين برای تقویت حنجره

منظور از حنجره‌ی قوى و صداى قوى، صداى بلند يا توان فرياد زدن نيست بلکه حنجره و صدايى است که داراى بنیه‌ای بالا و قدرتى است که بعد از اجراى يک برنامه، توانايى خود را از دست ندهد و به‌اصطلاح «زود نگيرد».
بعضى‌ها صداى بسيار پرطنين و پرحجم و بلندی دارند اما پس از مدتى کار کشيدن از حنجره، تارهاى صوتى‌شان از کار می‌افتد و زود خسته شده، توان انجام فعاليت بيشتر از آن سلب می‌شود؛ برعکس افرادى نيز هستند که صداى کم‌حجم و نازکى دارند اما حنجره‌ی آن‌ها از قدرت خوبى برخوردار است و تارهاى صوتى‌شان ‌زود از کار نمی‌افتد.
مهم اين است که يک خواننده/گوینده بتواند از ابتداى يک مجلس/برنامه تا انتهاى آن را به‌تنهایی عهده‌دار شود و قدرت انجام يک برنامه کامل را داشته باشد، اگرچه اين خصوصيت بعد از سال‌ها مجلس‌دارى و اجراى برنامه براى شخص حاصل می‌شود و به خصوصيات فردى از قبيل بنيه جسمانى، حالت جمجمه، بزرگى قفسه سينه، بزرگى حفره‌های بينى و دهان و... نيز بستگى دارد.